– Зіна, – бывала,
звяртаюся я да яе. – Ты ж не надта прыхарошвайся, а то людзі не разбяруцца, дзе
Паўлінка, а дзе яе маці, Альжбета.
– Нічога, Паўліначка,
цябе тады па голасе пазнаюць, – адказвае жартам Зіна Нагорная.
– Абедзве вы – ―дзве
дзюркі ў носе – і сканчылося, – гаворыць словамі купалаўскага героя Андрэй
Іванавіч Лазарэўскі – Пранцысь.
– Ой, не кажыце,
Андрэй Іванавіч, – падхапіла Вера Іванаўна Казлоўская – Агата. – Памятаю, на
Украіне ставілі ― Люцікі… Зіна іграла. Дык адзін чалавек не вытрымаў ды ўголас
выказаў свае пачуцці: ―І дэ воны молодыц таких гарних беруть?
Няма ўжо на свеце
Андрэя Іванавіча і Веры Іванаўны. Я часта задумваюся, чаму мне такое дарагое
ўсѐ, што звязана з гэтымі людзьмі. Адкуль першааснова гэтай роднасці? Чаму,
сустрэўшыся з Зінай, не хочацца разыходзіцца? Гаворыш – не нагаворышся. Не
баішся сказаць неўпапад. Адчуваеш сябе вольна, як з родным чалавекам.
Напэўна, нас з‘яднала
не толькі любоў да мастацтва, але і нешта большае. Не толькі мінулы і будучы
рэпертуар, а мінулае і будучае кожнага з нас.
―Спляліся нашы карані
назаўсѐды, – гаворыць Зіна.
